توضیحات:

فرار دختران تصویری تلخ است که بر چهره ی شهر های ما نشسته است، براستی چه شده است که آن چهره های معصوم که از شرم حضور نامحرمان گونه هایشان سرخ می گشت، این چنین بی پروا در کوچه پس کوچه های شهر پرسه می زنند. از چه سبب، سرگردان و پریشان، نگران، مضطرب، ناامید، سرخورده و دل آزرده به سراب دل بسته اند و در کویر سوزان قدم می نهند که جز فنا و نیستی چیزی انتظارشان را نمی کشد.
ابتدا برای تسلی خود و بر اساس یک عادت تاریخی، سعی می کنیم که آنان را نادیده بگیریم و از کنارشان بگذریم و با تعبیری همچون اینها عده ای بسیار قلیل اند که دارای سادیسم روحی می باشند، عمل آنان و خود را توجیح می نماییم، ولی کم کم می بینیم که تعدادشان رو به فزو نیست، مردم درباره شان صحبت می کنند، مادران و پدران نگران فرزندانشان هستند، روزنامه ها در باره شان می نویسند، رادیو لب به سخن می گشاید، و تلویزیون آنان را به تصویر می کشد، سمینار هایی تشکیل می شود که به این موضوع بپردازند، مکانهایی ایجاد می شود که آنان را در آن جای دهند، نیروی انتظامی و دایره منکرات به میدان می آید، موضوع رساله های دانشگاهی می شود و… .
ولی نمی دانیم که چرا هیچ کدام افاقه نمی کند و روز به روز به تعداد اینان اضافه می شود. چهره شهر در حال دگرگون شدن است. مردم از بردن فرزندانشان به پارکها در اضطرابند. بعد از گذشت ساعتی از شب، تعدادی از خیابانهای شهر به ایستگاههای عرضه و تقاضا تبدیل شده است و صفحه حوادث روزنامه ها، هر روز خبر از یک اتفاق شوم می دهد که در تاریکی و سکوت شب های گذشته رخ داده است. دیگر کسی حضور اینان را کتمان نمی کند….چه باید کرد؟